Καλύτερα να (τους) κοιτάς, παρά να μιλάς!

Γίνονται και τα δύο, θα πει κανείς. Μπορεί. Αλλά όχι για πολύ. Πρώτον αυτό. Και δεύτερον, αν για έναν οργανισμό μεγαλύτερο νόημα αποκτά η εξωαγωνιστική αντίδραση από την αγωνιστική δράση, τότε το ένα μπορεί να χαραμίσει και το άλλο. Και θα είναι κρίμα, ακόμη ένα κρίμα, για τον ΠΑΟΚ και τις πολλές αγωνιστικές δυνατότητες και άρα τις προϋποθέσεις για τη συνέχεια που έχει ως ομάδα.

Του Θοδωρή Τσούτσου

Ο επίσημος ΠΑΟΚ δίνει έναν δικαστικό αγώνα το τελευταίο διάστημα. Οι κινήσεις του, λοιπόν, είναι κατανοητές και ασφαλώς ακόμη και αν πολλές φορές ο τρόπος του είναι προς συζήτηση, είναι στο πλαίσιο της προσπάθειας που κάνει να εξυπηρετήσει τα ΄συμφέροντά του. Άρα, σωστό ή λάθος θα το δείξει η ιστορία, τουλάχιστον είναι σεβαστό.

Επίσης, απολύτως φυσιολογικό είναι να εκφράζεται ο κόσμος του ΠΑΟΚ. Νιώθει πολύ έντονα πράγματα μέσα του, κυρίως νιώθει και σωστά ότι δεν έχει καμία ευθύνη, για να μένει απαθής. Όλα τα υπόλοιπα, όμως, δεν χρειάζονται. Οι δηλώσεις "διχασμού" από όσους πιστεύουν ότι μπορούν να ορίζουν τη συμπεριφορά του ίδιου του ΠΑΟΚ, η συνθηματολογία Βουλευτών επειδή ξαφνικά βρήκαν βήμα και βρήκαν και κόσμο από κάτω, κάποιοι επίσης που εμφανίστηκαν από το μακρινό παρελθόν, δεν προσφέρουν κάποια υπηρεσία.

Πιθανότατα, πετυχαίνουν το αντίθετο. Θυμίζουν την εποχή του δημοψηφίσματος από την κυβέρνηση Τσίπρα. Τότε που την τελευταία εβδομάδα με όσους εμφάνισαν και με τον τρόπο που τους εμφάνισαν οι υποστηριχτές του "ΝΑΙ", κατάφεραν να πετύχουν το "ΟΧΙ". Θα θυμάστε πρόσωπα από το παρελθόν, που είχαν ήδη καταδικαστεί στη συνείδηση του κόσμου, να παίρνουν θέση και τελικά να δημιουργούν αποστροφή.

Ο ΠΑΟΚ δεν έχει ανάγκη τέτοιες πρακτικές. Καταφέρνει να βάλει απέναντί του πολύ κόσμο. Ούτε καν μόνο του ποδοσφαίρου, αλλά από όλες τις κατηγορίες. Δεν θα κερδίσει έτσι κάποιο χαμένο δίκιο. Θα χάσει ή πιο σωστά έχει ήδη χάσει πολλά περισσότερα. Και τελικά υπάρχει η περίπτωση να χάσει κι εκείνο που είναι το πρωταρχικό. Το ποδόσφαιρό του, όπως αυτό για παράδειγμα κόντρα στον Πανιώνιο.

Θα πει κανείς ότι το χάνει ο ίδιος ο προπονητής του, που μάλιστα είναι εκείνος που πρώτος πιστώνεται το ποδόσφαιρο που παρουσιάζει η ομάδα. Αλλά ασχολείται με αυτό πολύ λιγότερο από όσο με όλα τα υπόλοιπα. Το πώς με αυτό τον τρόπο βοηθάει την ομάδα ή τον εαυτό του, κανείς δεν μπορεί να το αντιληφθεί. Το πώς, αντίθετα, μπορεί να κάνει ζημιά, είναι πιο εύκολα αντιληπτό.

Αυτός ο ΠΑΟΚ, το αγωνιστικό του τμήμα δηλαδή, έχει πολύ μεγάλες αρετές για να τις αφήνει να περνούν σε δεύτερη μοίρα. Αρετές πολύτιμες ενόψει της νέας σεζόν για παράδειγμα, αλλά ακόμη και για αυτήν που "τρέχει". Διότι πέρα από τις τρεις αγωνιστικές που απομένουν στο πρωτάθλημα και τις όποιες δικαστικές αποφάσεις, υπάρχει και το Κύπελλο. Στόχος πολύ πιο κανονικός και προφανώς πιο σοβαρός, από το... να χωριστεί η Ελλάδα στα δύο.

Αν κάποιος πιστεύει το αντίθετο, δικαίωμά του, ο καθένας είναι κύριος του εαυτού του. Αλλά ο ΠΑΟΚ, εφόσον δεν συμφωνεί, θα πρέπει να μην του επιτρέπει να το κάνει στο όνομά του. Αλλά αυτό συμβαίνει όταν στο ποδόσφαιρο θέλεις περισσότερο να μιλάς, παρά να το κοιτάς. Και το κρίμα είναι ότι ο φετινός ΠΑΟΚ, είναι για να τον κοιτάς...